Nowy blog!

Serdecznie zapraszam na nowy blog!
Ona: Anna. Dziewczyna, wiek 21 lat, mająca cały czas pod górkę, nie ma nawet przyjaciół żeby się im wierzyć co jej leży na serduchu, kocha siatkówkę od młodzieńczych lat, nie wyobraża sobie nie obejrzenia chociaż jednego meczu na żywo w sezonie Plusligowym, próbowała swoich sił w różnych dziedzinach jednak jej to nie wychodziło.
On: Dwudziestoparoletni siatkarz. Bardzo utalentowany i dobrze grający na swojej pozycji.
http://lepsza-polowa.blogspot.com/
Pozdrawiam ♥

Ogłoszenie!

Potrzebna jest Krew! Chłopiec choruje na raka, jest po 2 chemiach. Jeżeli możecie to przekazujcie informacje dalej wśród znajomych, rodziny.
Tutaj dowiecie się więcej:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=263278830546156&id=100005921238793

Zapraszam!

Zakończyłam opowiadanie o Państwie Wrona więc ruszam z kolejnym blogiem. Teraz tutaj możecie mnie znaleźć. Pozdrawiam :>

Epilog

"Wielka miłość nie wybiera, 

czy jej chcemy nie pyta nas wcale, 

wielka miłość, wielka siła

zostajemy jej wierni na zawsze"

Seweryn Krajewski - Wielka miłość

Już trochę czasu minęło kiedy Ola poszła przebrać się na kolację. Rozumiem, że kobiety potrzebują więcej czasu niż mężczyźni, ale bez przesady. Martwię się o nią. Nie jest taką samą osobą jak wcześniej. Tysiąc razy jej powtarzałem, że nigdy ją nie zostawię bo kocham ją taką jaka jest, a nie tak jak wygląda, czy może chodzić czy tez nie. Po tym wypadku zamknęła się w sobie, nic do niej nie dociera. Zamknęła się w swoim świecie i nie chce nikogo do niego wpuścić.

Po kilku minutach jeszcze nie zjechała. Postanowiłem, że zajrzę do jej pokoju bo coś mogło się stać. Może się poślizgnęła i nie może wstać. Gdy tylko Hania usłyszała, że idę na piętro do cioci Oli zaczęła wystawiać rączki żebym ją wziął ze sobą. Dowiedziałem się od mamy, że dzięki Hani Ola zaczęła się inaczej zachowywać, uśmiechała się i trochę otworzyła dla ludzi. Nie była tą samą Olą, którą znałem jednak zawsze to niż stanie w miejscu i użalanie się nad sobą. Gdy weszliśmy na piętro zapukałam lekko w drzwi jednak nikt się nie odzywał. Złapałem za klamkę, drzwi były zamknięte. Trochę się z nimi męczyłem, ale bez rezultatu. Najchętniej to bym je wyważył byle tylko jak najszybciej dostać. Coraz bardziej się martwiłem i zarazem modliłem się do Boga żeby jej nic głupiego nie przyszło do głowy. Wiem, że miała wahania nastrojów. Raz było dobrze, a za chwile było już całkiem inaczej. Zawołałem jej ojca. Jak na złotą rączkę po dwóch minutach za pomocą śrubokręta rozbroiliśmy zamek. Co ujrzałem po drugiej stronie drzwi nie mieści mi się w głowie. Ola leżała na łóżku, a obok niej kilka pustych opakowań po lekach, których nawet nie wiem na co one są oraz pusta butelka po wódce. Pierwsze co zrobiłem to zacząłem ją ratować byłem tak przerażony, że mogę ją stracić, że nawet nie wiem kiedy przyjechała karetka po którą zadzwoniła moja siostra. To co się wtedy działo poruszyło mnie. Dlaczego ja wcześniej tego nie zauważyłem? Gdy przychodziła do niej Ola to zachowywała się prawie tak jak wcześniej. Ta Ola, z którą można było porozmawiać na wszystkie tematy. Lekarze powiedzieli, że po płukaniu żołądka powinno być wszystko w porządku, ale bez pomocy psychiatry i psychologa się nie obejdzie bo znowu za jakiś czas może to zrobić i tym razem możemy nie zdążyć z pomocą. Po odwiezieniu do szpitala obok na szafce nocnej znalazłem dwie kartki i długopis. Ona to wszystko zaplanowała.

Drogi Ukochany!

Wiem, że kiedy będziesz czytał ten list mnie już nie będzie na tym świecie. Już dawno o tym myślałam, tylko brakowało mi odwagi żeby to zrobić. To co zrobiłam nie powinno się wydarzyć. Wszystko zwaliło się na mnie i nie wytrzymałam tego napięcia. Byłam tchórzem, który bał się wszystkiego. Bałam się powiedzieć całą prawdę o sobie. Bałam się tego jak zareagujesz na to co ci powiem. Nigdy nie zapomnę co dla mnie zrobiłeś. Jaki byłeś. Dzięki tobie znowu zaczęłam żyć normalnie, funkcjonować. Tam w niebie będę o tobie cały czas myślała. Będę twoim Aniołem Stróżem, który nigdy nie da Cię skrzywdzić. Proszę cię tylko o jedno: pamiętaj o mnie i żyj tak jak dawniej, ułóż sobie życie i nie porównuj jej do mnie. Od samego początku nie zasługiwałam na ciebie. Pamiętaj, że zawsze cię kochałam. Przepraszam Cię za wszystko.

Żegnaj na zawsze.

Twoja Ola

A na odwrocie było napisane

Jesteś moją prywatna definicją szczęścia! I narysowane wielkie serduszko

Drodzy Rodzice!

Wiem, że zawaliłam na całej linii. Wiem, że nigdy nie chciałam was posłuchać. Zawsze chodziłam swoimi ścieżkami. Wychowaliście mnie na dobrą, wykształconą osobę miewającą swoje humory. Wiem, że chcieliście dla mnie jak najlepiej. Dziękuje wam za wszystko co dla mnie zrobiliście. Wiem, że moje życie miało wyglądać inaczej, ale nie potrafię go zmienić. Bardzo mi będzie was brakowało. Przepraszam was za wszystko.

Wasza jedyna córka Aleksandra.

Niestety udało im się mnie odratować. Byłam zła na siebie bo zamiast połykać tabletki to mogłam wziąć żyletkę i przeciąć sobie żyły na nadgarstkach i nie zdążyli by mnie uratować. Andrzej zmusił mnie na wizyty do psychologa i psychiatry. Po Nowym Roku zabiera mnie do Bełchatowa. Na uczelni z pomocą dziewczyn z roku wszystko załatwił, tylko będę musiała zjeżdżać na sesję. Wtedy zawsze ktoś zawiezie mnie do Warszawy. Przeważnie będzie to Ola, ale do tego czasu może się wszystko zmienić. Po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułam się inaczej. Wreszcie ktoś o mnie walczy. Walczy o naszą przyszłość. O naszą lepszą przyszłość.

Lipiec. Jest lato. Ciepło, nawet niekiedy za ciepło. Obroniłam się na piąteczkę i przed swoim imieniem i nazwiskiem mogę pisać mgr. Andrzej po obronieniu tytułu Mistrza Polski, zdobyciu Pucharu Polski i wywalczenia srebra w Lidze Mistrzów u nas w Łodzi ze Skrą znowu został powołany przez Stefana do reprezentacji. Powinnam być smutna z tego powodu, ale jestem szczęśliwa, że się rozwija, że robi to co kocha. Z Karolem tworzą naprawdę dobry duet środkowych, a ja nie mogę doczekać się najbliższych meczów reprezentacji aby ujrzeć mojego przyszłego męża w koszulce z orzełkiem na piersi. Tak nie przesłyszeliście się. Za tydzień zostanę żoną Andrzeja Wrony, reprezentanta Polski w siatkówce i zarazem najcudowniejszego faceta na świecie. Suknia już dawno kupiona czeka w szafie na ten najcudowniejszy dzień w naszym życiu. Sala, menu już dawno ustalona więc wszystko zostało dopięte na ostatni guzik wcześniej niż bym się spodziewała. Rehabilitacja przebiega pomyślnie. Już kilka sekund stoję na kulach, ale jakby nie determinacja narzeczonego pewnie nic by z tego nie było. Wyszłam z dołka. Było ciężko, ale dzięki najbliższym oraz znajomym udało się, ale choroba zawsze może powrócić. Wszystko opowiedziałam mu o Krzyśku, jak i o gwałcie i o tym, że skazani wyszli już na wolność. Nie był zachwycony tym, że dowiaduje się dopiero o mojej przyszłości, ale nie wyzywał mnie, że mogłam mu wcześniej o tym powiedzieć. Wręcz przeciwnie. Był jeszcze bardziej kochający niż był wcześniej jeśli coś takiego może być. Dziękuje mu za to bo nie wiem jakby było dalej. Pewnie znowu bym wpadła w dołek i tym razem nie dałby rade z niego wyjść nawet przy pomocy najlepszych specjalistów w Polsce bo wiem, że ukochany by sprowadził najlepszych specjalistów w swojej dziedzinie, nawet jeśli by musiał jeździć za granicę szukać lekarzy. Był wyrozumiały, nawet niekiedy się dziwię skąd bierze on do mnie tyle cierpliwości. Niejeden już dawno spakował manatki i uciekł gdzie pieprz rośnie. Pocieszał mnie, że już nigdy nikt mnie nie skrzywdzi, a im by najchętniej krzywdę zrobił, jednak szybko wybiłam mu ten pomysł z głowy.

Nadszedł czas kiedy za kilka godzin stanę na ślubnym kobiercu i będę przysięgała, że nie opuszczę Andrzeja aż do śmierci. Trochę zaczynam się stresować, a Andrzej nie pomaga mi w opanowaniu stresu, wręcz przeciwnie jeszcze bardziej dolewa oliwy do ognia. Będzie zaproszonych prawie dwieście osób. Koledzy z reprezentacji, Skry i wcześniejszych klubów, w których grał, rodzina, przyjaciele więc aż tyle się ich uzbierało. Tylko tata i Ola wiedzą o niespodziance jaką mam zamiar zrobić Andrzejowi. Chciałam do ślubu pójść o własnych siłach podpierając się jedynie o kulach, a ja Aleksandra córka Grażyny i Roma zawsze dotrzymuje słowa. Nawet jakbym miała iść dziesięć minut przejdę ją sama nie na wózku. Już sobie wyobrażam minę Andrzeja. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale tak chciałam mu wynagrodzić wszystko to co dla mnie zrobił.

Otrzymaliśmy błogosławieństwo od naszych rodziców. Jedziemy do kościoła. Z Olą wymieniamy tylko uśmiechy żeby nie zdradzić swoich planów, chociaż Andrzej już od rana się czegoś domyśla jednak moja dobra gra aktorska nieco zbiła go z tropu. Zawsze można powiedzieć, że rozmawia się o nocy poślubnej bo o miesiącu miodowym nie ma szans przy takim trybie życia jaki ma ukochany. Zabrzmiały organy w kościele. Gdy tylko zobaczyłam ukochanego stres jak szybko przybył tak szybko opadł. Wszystkie oczy były zwrócone na mnie. Trochę dziwnie się z tym czułam, ale to był nasz dzień i nikt nam go nie zepsuje. Gdy ksiądz zaczął prowadzić mszę wiedziałam, że nigdy nie zostawię Andrzeja. Zbyt dużo dla mnie znaczy. Nawet nie pamiętam ceremonii bo byłam tak wzruszona, że niespodzianka dla męża się udała. Pamiętam tylko, że Kłos po nabożeństwie narzekał, że goście się nie popisali i za cienkie koperty dają, a my mu nic nie odpalimy bo nie będziemy mieli z czego. Cały Karol. Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Przejście przez próg, stłuczenie kieliszków. Do pierwszego tańca bardzo się przyłożyliśmy. Chcieliśmy zapamiętać i opowiadać o tym swoim dzieciom oraz wnukom. Dobrze, że Andrzej jest siatkarzem to nie było problemu z trzymaniem mnie przy tańcu. Zabawa była do samego rana. Nawet Hania nie wiem jakim cudem wytrzymała do końca, ale na pewno podobało jej się, że wszyscy skaczą koło niej. Nawet przekabaciła wujka Karola, który mówi, że dzieci jak są małe to są piękne, a gdy dorosną to sprawiają kłopoty za trzech. Wszystko mogła mu robić, a on zapatrzony w nią jak obrazek. Lubi być w centrum uwagi. Wszystko wyszło zgodnie z planem. Nikt się nie pobił, nikt nie narzekał na jedzenie ani na porcję. No dobrze Igła trochę narzekał, że Winiar wziął mu zabrał najlepszy kawałek mięsa. Trochę wyglądało to komicznie. Ola z Karolem spodziewają się małego Kłosiątka więc czego więcej do szczęścia potrzeba. Wszyscy się wybawili, że na drugi dzień nie czuli nóg, a głowa bolała ich niemiłosiernie. Jednak do końca życia nie zapomną wesela u Państwa Wrony.

Właśnie jadę na Igrzyska do Brazylii. Wolałem być przy Oli niż tutaj. Tak z Olką spodziewamy się pierwszego dzidziusia. Prawdopodobnie dziewczynka, ale my nie wierzymy w badaniu lekarza i nie kupujemy wszystkiego co jest związane z różem lub podobnym dziewczęcym kolorze. Niby to dopiero siódmy miesiąc, ale wolałbym być na miejscu niż kilkadziesiąt kilometrów, na drugim końcu świata. Ola cały czas się rehabilituje jednak ze względu na ciążę trochę przystopowaliśmy by nie narazić dziecko na jakieś komplikacje czy tez wcześniejszy poród. Już chodzi z małym użyciem kul, ale to i tak jest sukces, że po takim ciężkim wypadku chodzi.

Zostaliśmy mistrzami olimpijskimi. Każdy z chłopaków się cieszy. Ola z dziewczynami mają po nas wyjechać na Okęcie. Lepiej jakby została w domu i się nie przemęczała jednak ona jest uparta jak osioł i nikogo nie słucha. Wiem, że chce być razem ze mną, ale musi dbać o nasza kruszynkę, którą nosi pod sercem.

Chyba już się zaczęło. Dobrze, że torbę już dawno spakowałam z pomocą przyszłego tatusia i od dwóch tygodni czeka w szafie. Najgorsze jest to, że Andrzej ma jeszcze trening, Ola wyjechała do Warszawy z Anią do dziadków, rodzice nie zdążą przyjechać, siostra Andrzeja też, a ja zostałam sama na pastwie losu. Już po raz kolejny wydzwaniam do męża jednak ten nie odbiera. Dostaje coraz silniejszych skurczy. Ostatkami sił dzwonię po pogotowie. Błagam żeby Andrzej zaraz po treningu zobaczył na ilość nieodebranych połączeń ode mnie.

Patrzę na komórkę, a tam 59 nieodebranych połączeń od Oli. Dzwonię do niej, ale nie odbiera. Przypuszczałem, że to jest już chyba ta chwila. Niby termin ma za dwa dni, ale to już ostatnie dni. Po pewnym czasie oddzwania. Jednak to nie ona tylko położna ze szpitala prosząca mnie o najszybszy przyjazd do szpitala jaki tylko się da. Wyprułem z szatni jak nawiedzony, że nawet przez to nie zauważyłam wiadro z mopem i przewróciłem go nie zważając na to, że ktoś, a bardziej jakaś niezdara będzie tędy szła i się poślizgnie. Chłopaki nawet nie pytali się dlaczego tak lecę bo o niczym innym nie mówię od kilku dni. 

Wiedziałam od położnej, że Andrzej będzie za kilka minut w szpitalu. Starałam się bardzo żeby był przy porodzie, ale skurcze dawały o sobie coraz bardziej i częściej znać. Starałam się być dzielna. Chciałam, żeby było tak jak sobie zaplanowałam.

Dowiedziałem się gdzie jest Olunia i pobiegłem ile sił miałem w nogach. Nie każda kobieta chciałaby żeby jej facet był przy porodzie więc jestem dumny, ze w tej chwili mogę być przy ukochanej. Po godzinie na świat przyszła Magdalena Aleksandra Wrona. Ważąca cztery i pół kilograma oraz mierząca sześćdziesiąt trzy centymetry wzrostu. Największe oczko w głowie tatusia. Piękna po mamusi i wielka po tacie. Dziękuje jej za to, że obdarzyła mnie takim skarbem jak dziecko i nigdy nie zapomnę jak w liście pożegnalnym napisała: 

Jesteś moją prywatną definicją szczęścia! 

***

Tak się kończy historia Oli i Andrzeja. Wiem, że niektórym z was będzie smutno jednak coś się kończy, coś się zaczyna. Wszyscy pewnie myśleli, że uśmiercę Olkę jednak moja wyobraźnia mi na to nie pozwoliła. Jestem zbyt uczuciowa. Chociaż nad tym to jednak się jeszcze zastanowię. Dziękuje za wszystkie wyświetlenia, komentarze. Chciałam żeby blog miał 1500 wyświetleń i dzięki wam się to udało. Nie liczyłam na więcej. Nie wiecie jak każde napisane przez was słowo dodawało mi energii do pisania następnych rozdziałów lub przerabiania ich bo w trakcie wpadłam na kilka pomysłów. Jednym z nich jest Krzysiek, który pojawił się w życiu bohaterki po kilku latach. 

Dziękuję! 

Dziękuję! 

Dziękuję! 

Pozdrawiam was serdecznie :>

P.S. Kiedyś na pewno wrócę :D 

Rozdział IX

Leżę już ponad dwóch miesięcy w szpitalu. Dziewczyny z uczelni jak i Ola Karolowa odwiedzają mnie prawie codziennie. Czasami nawet nie mam ochoty się z nimi spotykać. Jednak na ten czas przyklejam na twarz uśmiech i udaję, że się cieszę. Wiem, że źle robię odtrącając od siebie najbliższe mi osoby, ale to dla ich dobra. Nie chcę żeby widzieli mnie w takim stanie. Ola, która kiedyś była najlepsza na studiach teraz jest przykuta do wózka i już nigdy nie stanie o własnych siłach. Zawsze będzie potrzebowała od kogoś pomocy. Andrzej cały czas mówi, że mnie nie zostawi, że nie przeszkadza mu to, że nigdy nie stanę na nogach, że rehabilitacja pomoże i za jakiś czas stanę na nogach. Bzdura. Jak osoba, która ma uszkodzony rdzeń kręgowy może zacząć chodzić, normalnie funkcjonować. Chłopaki ze Skry traktują mnie tak samo jak wcześniej kiedy chodziłam, kiedy byłam normalną osobą. Dzwonią do mnie, wypytują co u mnie, rozmawiamy nawet niekiedy godzinami. Co ja mam im powiedzieć. Wszystko jest ok co nie jest prawdą. Udaję przed nimi jak i przed wszystkimi. Wspaniałe chłopaki. Ostatnio dostaliśmy zaproszenia na sylwestra. Już widzę jak moja noga się tam pojawi. Nie chce takich spotkań. Nie jestem na to gotowa. Nie chcę się pokazywać w takim stanie wśród ludzi. Jeszcze jest za wcześnie. Dla mnie zawsze będzie za wcześnie. Wolę spędzić je śpiąc i mając wszystko gdzieś, ale ukochany jak będzie chciał to niech pójdzie się zabawić, przecież nie zatrzymam go na siłę nawet jeśli bym chciała. Niech znajdzie sobie jaką dziewczynę na tej imprezie i zostawi mnie w spokoju. Wszystko to robią tylko po to żebym sobie czegoś nie zrobiła. Andrzej jest ze mną z litości. Dla rodziców widzę, że jestem ciężarem. Rehabilitacja nie pomaga, a ja jestem w jeszcze większym dołku niż byłam jak dowiedziałam się, że nie będę chodzić. Co ona pomoże? Nic. Kaleka zawsze pozostanie kaleką i nic się w tym kierunku nie zmieni. Zbliżają się święta, wreszcie wypiszą mnie ze szpitala. Każdy człowiek by się cieszył, a ja nawet sobie nie wyobrażam siedzenia przy jednym stole. Połamania się opłatkiem i życzeń czy nawet pójścia do kościoła na pasterkę. Po raz pierwszy w życiu wolałabym go spędzić tu w tym szarym szpitalu, w czterech pustych ścianach z pielęgniarkami, do których nie pałam sympatią niż w rodzinnym domu, mając przy sobie najbliższych. Rodzice moi jak i jego, siostra, a nawet mała Hania starają się jak tylko mogą, ale ja nie potrzebuje ich pomocy. Dom specjalnie został przystosowany pod mój wózek. Pokój rehabilitacyjny został urządzony na parterze w miejscu gdzie kiedyś był salon. Z tego co mi mówili to jakąś windę czy coś zamontowali abym bez przeszkód mogła przebywać na piętrze. Po co mi on. Tylko niepotrzebnie wydali tyle pieniędzy na urządzenia. Lepiej by było jakbym nie przeżyła ten wypadek. Nikt by się ze mną nie męczył.

Wiem, że w szpitalu odwiedzał mnie Krzysiek. Nie wiem co ten chłopak chce ode mnie. Nie chcę się z nim widzieć. Za dużo zrobił. Za bardzo mnie skrzywdził. Nigdy do niego nie wrócę jeśli myśli, że rzucę mu się w ramiona. Wiem, że po „rozmowie” z ojcem już się tu nigdy nie pojawił. Może to on miał udział w tym wypadku, a teraz stara się odpokutować swoje winy. Do tego jeszcze ci co zgwałcili wyszli na wolność za dobre sprawowanie. Jak się wszystko sypie to się sypie. Znowu będę się ich bała, znowu nie będę wychodziła sama z domu, znowu będą mi się śniły koszmary. Boję się, że mnie odnajdą i zrobią mi albo moim najbliższym krzywdę. Dlaczego zawsze jakieś problemy trzymają się mnie? Dlaczego zawsze mnie to spotyka?

Ola jest w niezłym dołku. Naprawdę nie wiem jak jej pomóc. Rozmawiałem przez telefon z jej lekarzem. Nie chce współpracować z rehabilitantem. Zamknęła się w sobie. Nawet nie cieszyła się, że już wychodzi ze szpitala. Próbowałem ją przekonać na wizytę do psychologa jednak ona twierdzi, że nie potrzebuje, że sama sobie ze wszystkim da radę, że to tylko chwilowe i jej przejdzie. Tylko płacze po nocach, nie śpi. Ze względu na powiększoną ligę nawet nie mam kiedy pojechać do Warszawy albo przywieź do Bełchatowa. Jesteśmy cały czas na wyjazdach, na walizkach, a ona sama nie da sobie rady. Jedynym czasem w tym sezonie kiedy będę z nią mógł spędzić trochę czasu będą Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok. Wiem, że to będzie trudne dla nas, ale jeśli Ola da się do siebie zbliżyć to nie będzie dla mnie żadnego problemu. Wypytywałem ją o tego Krzyśka. Nic mi nie chciała powiedzieć. Powiedziała, że się znają bo kiedyś chodzili razem do szkoły. Jednak mi jej odpowiedź z zachowaniem przyszłego teścia nie pasuje. Jakby tylko ich to łączyło by się nie wściekał i by go prawie nie pobił.

                                                     

Jutro Wigilia siedzę przykuta do wózka. Nasze mamy krzątają się po kuchni, robią przepyszne potrawy, które co chwilę przynoszą mi do spróbowania, a ja nawet jakbym chciała to nie mogę im pomóc. Wieczorem ma do nich dojechać siostra Andrzeja z Hanią. Nie wiem po kim to dziecko ma tyle w sobie energii, ale raczej po wujku Andrzeju. Chociaż pilnując tego szkraba trochę pomogę. Lepsze to niż siedzenie przed telewizorem, skakanie po kanałach i użalanie się nad sobą.

Dzisiaj Wigilia wszyscy latają jak nawiedzeni, a to im się coś przypala, a to choinkę trzeba ubrać. Dziwnie się z tym czuję. Zamykam się w swoim pokoju, niby się szykuje do kolacji, a tak naprawdę to nawet nie mam zamiaru się na niej pojawić. Zamknęłam drzwi na klucz. Położyłam go na szafce nocnej koło mojego łóżka. Nie wiem jakim cudem dałam sobie radę z wejściem na łóżko. Wzięłam do ręki kartkę napisałam kilka zadań do rodziców jak i do Andrzeja, a teraz trzeba się pożegnać... 

***

Nowy rozdział oddaje w wasze ręce. Następny będzie epilogiem. Czy w planach mam napisanie jakiegoś opowiadania. Tak mam, jeżeli pozwoli mi na to czas. Jak wiecie zaczęłam już kurs księgowości dla zaawansowanych. Strasznie się tam nudzę bo praktycznie wszystko wiem z technikum lub z policealnej. Moje zajęcia wyglądają tak. Piszę, kimnę sobie, znowu piszę i tak na zmianę. O ziewaniu zapomniałam. Jedynie co mnie przeraża to nowy program Optima. Przeżyłam Inserta, Symfonię i Płatnika to przeżyje i ten. Jeśli macie pytania z zakresu księgowości, ale nie skomplikowane to chętnie służę pomocą. Idę się psychicznie nastawiać na utrwalenie wiadomości co to są pasywa, aktywa i bilans. 

Pozdrawiam :>

EDIT: Dziękuje ! 

Rozdział VIII

Kilka dni temu lekarze obiecywali, że się obudzi. Jednak znowu to samo. Obiecywać tylko potrafią. Nie wiem po co płacimy te podatki jak i tak z tego nic nie mamy. Leży w szpitalnej sali pomalowanej kiedyś na biało, aparatury chyba mają już dwa wieki. Z dnia na dzień coraz bardziej modlę się do Boga żeby było wszystko w porządku i nie zostawiła mnie samego na tym świecie. Leży poprzypinana do różnych aparatur, jest taka blada, brak w niej życia. Boję się, że z tego może nie wyjść. Niby lekarze mówią, że to może potrwać, ale ja już bym chciał teraz, natychmiast, w tej chwili. Wiem, że jest możliwość, że już nigdy nie będzie stała o własnych nogach jednak nie przejmuję się tym. Najważniejsze jest to żeby żyła. Jeżeli stało się by to najgorsze to czeka nas długa rehabilitacja i może uda się. Tak pomyślicie sobie jakie nas. Przecież mnie to nie dotyczy. Jak mnie nie dotyczy jak chcę z nią spędzić resztę życia, chcę mieć dzieci, a później wnuków, a jak zdrowie dopisze to i prawnuków. Nigdy ją nie zostawię. Jeżeli będzie trzeba to rzucę siatkówkę i razem przejdziemy przez to razem. Pokochałem ją taką jaka jest, a nie jak wygląda czy jeździ na wózku czy porusza się o własnych siłach. Widziałem wczoraj jak rodzice Olki kłócili się z tym chłopakiem co cały czas się kręci w pobliżu szpitala jak i w środku. Nie wiem o co poszło bo niestety za późno przyszedłem, ale to niebyła przyjazna rozmowa. Usłyszałem tylko jak przyszły teściu wyzywał go, że ma tutaj nie przychodzić i zostawić Olę w spokoju. Jeśli tego nie zrobi to inaczej porozmawiają i tego pożałuje. Nigdy nie widziałem Oli tatę takiego zdenerwowanego. Dziwny jest ten koleś. Jak już zaczął kręcić się przy sali, w której przebywała Olunia wiedziałem, że z nim jest coś nie tak. Tylko nie mogłem skojarzyć faktów. Może to on spowodował wypadek. Nic mi się nie układa w jedną całość. Najchętniej podszedł bym do niego i nie wiem co bym mu zrobił. Albo by się wytłumaczył dlaczego krążył obok sali Oli albo by dostał po mordzie. Nawet nie przejmowałem się tym, że mogę pójść za to siedzieć do więzienia. Chciałem się ich spytać o niego bo nigdy ukochana o nim nie mówiła, jednak oni mnie zbywali tłumacząc, że to przeszłość i nie ma do czego wracać. Było minęło, a czasu niestety nie można cofnąć jak to powiedziała mama Oli. Zdziwiłem się bo naprawdę nie wiem o co w tym wszystkim chodzi. Ola nic o nim nie mówiła, jej rodzice nabrali wodę w usta i jak nie wiem nic o tym Krzysztofie tak nie wiem.

Za tydzień rozpocznie się nowy sezon ligowy. Niestety dzisiaj muszę wrócić do Bełchatowa. Dziękuję trenerowi, że i tak pozwolił mi się przygotowywać do sezonu w Warszawie z Politechniką i mogłem zostać jak najdłużej przy Olce w szpitalu. Wiem, ze moi rodzice, siostra z Hanią będą ją odwiedzać i pomagać jak tylko się da. Nie wyobrażam sobie naszej rozłąki, ale wiem, że jakby narzeczona się dowiedziała, że przez nią zawaliłem sezon albo skończyłem swoją karierę sportową nie darowała by mi tego. Dzisiaj ostatni raz wchodzę do szpitala. Z jednej strony siatkówka, którą kocham nad życie, a z drugiej Ola. Myślałem nawet o przetransportowaniu Oli do najlepszego szpitalu w Łodzi jednak jej rodzice się na to nie zgodzili. Przez pracę nie mogą sobie pozwolić na mieszkanie u mnie w Bełchatowie czy w hotelu w Łodzi.

Siedzę już w sali od dobrych dwóch godzin, pielęgniarka już dwa razy zmieniła jej kroplówkę. Rozmawiam z nią. Jeżeli można to nazwać rozmową. Gdy patrzę na nią serce mi się kraje. Widzę jak się męczy. Wolałbym być na jej miejscu. Jest taka blada, sina. Jej ręce są tak pokłute, że już nawet nie mają pielęgniarki gdzie wbijać igłę do pobierania krwi czy zakładać nowy weflon. Przypominają mi się czasy przed wypadkiem. Wszystko to co się wydarzyło wcześniej. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie, z Karolem wybraliśmy się na kawę do kawiarni, w której pracowała. Pamiętam jak po raz pierwszy się pokłóciliśmy o to, że jestem o nią zazdrosny, chociaż ona mówiła, że nie ma o co bo kocha tylko mnie, a inni faceci ją nie interesują. Pamiętam jak wykupiłem chyba całą kwiaciarnię. Pamiętam nasze pierwsze wspólne wakacje. Słońce, plaża i Chorwacja. Pamiętam gdy była na mnie zła, że wyjeżdżam do Bełchatowa, a ją zostawiam samą w Warszawie, że nie przetrwa nasz związek. Pamiętam jak się cieszyła ze złota, które wywalczyłem ze Skrą. Pamiętam jej uśmiech jak zobaczyła pierścionek zaręczynowy i jak płakała gdy ją poprosiłem o rękę. Pamiętam wszystko co było z nią związane. Każdy uśmiech, każdy pocałunek, każda chwila z nią spędzona. Poczułem, że ściska moja dłoń. Otworzyła oczy i gdy tylko mnie ujrzała uśmiechnęła się chociaż wiem ile to jej sprawiło trudności. Usłyszałem tylko Andrzej i pobiegłem szybko po lekarzy. Ona żyje.

***

Ósemeczka leci. Z pracy wyszło to, że już jej nie ma jednak udało mi się dostać na kurs księgowości z PUP więc jakieś umiejętności będę miała i 1300 zło też się przydadzą. Jestem najmłodsza i dziwnie się z tym czuję. Niektórzy piszą, że już kończę. Potwierdzam, że dziesiątym będzie epilog. Przepraszam za krótki rozdział, ale jeśli bym połączyła dwa rozdziały to by wyszły ze cztery strony w Wordzie. Jeszcze w weekend byłam na dniach mojego miasta. Poparzeni Kawą Trzy dali naprawdę dobry koncert. Jestem zrozpaczona bo znowu nie zsynchronizowałam się z hotkami i nie piszczałam na widok Podsiadło i nie wyznawałam mu miłości. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Hey grał dość długo jednak tylko dwie piosenki znałam więc szału nie ma. Fajerwerki były odjazdowe, aż myślałam, że na mnie zlecą i trzymałam sie koleżanki. Tak strachliwa jestem.

Ściskam was serdecznie:)

Pozdrawiam :>

Rozdział VII

"Zostań, to jeszcze nie pora 

Zostań, choć jeszcze na chwilę"

Łzy- Oczy szeroko zamknięte

Patrzę przez szybę na Olkę. Moją małą, kochana Olkę. Jest taka blada, podłączona do różnych kabelków i aparatur. Walczy o życie bo ma dla kogo. Dla rodziców, dla mnie, dla wszystkich, których najbardziej kocha. Taka bezbronna. Najchętniej zamienił bym się z nią. To ja powinienem leżeć na tym łóżku, nie ona. Dlaczego to nie ja jechałem tym samochodem? Dlaczego to mnie zawsze spotyka? Dlaczego? Rozmawiałem z jej rodzicami. Są wstrząśnięci tym co się stało. Nie mogą zrozumieć, że to co się stało to prawda, że to się stało. W oczach jej mamy widzę żal. Wiem, że to po części jest moja wina. Gdyby nie jechała do mnie do Katowic na finał Mistrzostw Świata to może nie byłoby tego wypadku i teraz nie walczyła by o życie, tylko by żyła i czekała na mnie w moim klubowym mieszkaniu w Bełchatowie aż przyjadę ze złotym medalem na szyi. Lekarz powiedział, że najważniejsze będą najbliższe godziny oraz jest w dłoniach najlepszych specjalistów. Nie mogę jej stracić. Jest dla mnie zbyt ważna. Jeszcze nikogo nie kochałem tak bardzo jak ją. Jest na pierwszym miejscu stawiam ją po równi z moją mamą. Nawet nie poczułem kiedy łzy zaczęły płynąć mi po policzkach.

Po chwili stanął przede mną Karol, wiem, że ten cały wypadek też nim wstrząsnął. To nie jest ten Karol z dwudziestu czterech godzin temu. Ten, który się cieszył najbardziej ze złota, który świętował najbardziej z naszej dwunastki meczowej, ten szalony Karol jakiego znam dobrych kilka lat, ten Karol, który jest nieobliczalny. Dowiedziałem się jak to się wszystko stało. Załamałem się. Po raz pierwszy poczułem się jak bezbronne dziecko, któremu zabrano ulubioną zabawkę. Jakbym tylko dorwał tego faceta to nie wiem co bym mu zrobił. Pewnie bym go zabił. Przecież to głupotą jest siadać za kółko po wypiciu kilku głębszych lub po kilku chmielowych napojów. Jakbym dał im mój samochód i otworzyłaby się ta cholerna poduszka powietrzna to Olka nie była by w takim stanie jak jest teraz. Zadręczały mnie myśli. Dlaczego to właśnie one musiały jechać tą drogą? Nie myślałem o niczym innym. Niby mnie pocieszał, że wszystko będzie w porządku, że Ola z tego wyjdzie, a za rok będzie się bawił na moim weselu. Nawet nie wiedziałem, że z Karola okaże się taki spokojny, zrównoważony człowiek. Przegadaliśmy razem kilka godzin, a na dworze już świtało. Karol poszedł zobaczyć czy już Ola wstała i dowiedzieć się coś więcej o stanie jej zdrowia, kiedy ją wypiszą do domu i wszystko czego powinien wiedzieć.

Z godziny na godzinę stan Oli ani się nie pogarsza ani nie poprawia. Z jednej strony to dobrze, a z drugiej. Sam nie wiem. Dziwnie się czuję. Nie potrafię cieszyć się z tego, że ona żyje, przeżyła wypadek, a z dnia na dzień będzie coraz lepiej. No właśnie nie wiadomo czy będzie lepiej, jednak ja staram się być dobrej myśli. Wyjdzie z tego, a po kilku miesiącach już nie będzie znaku po wypadku i zostanie panią Wrona. Tylko będzie w jej psychice. Pójdziemy do najlepszego specjalisty jaki tylko jest w Warszawie i pomoże nam przezwyciężyć to wszystko. Powrócę do Warszawy, będę grał nawet w trzecioligowy zespole byle tylko być blisko koło niej. Dla niej zrobię wszystko. Po prostu jestem zły na siebie. Namówiłem rodziców ukochanej na pojechanie chociaż na chwile do domu, zjeść jakiś ciepły posiłek, odpocząć, odświeżyć się, zdrzemnąć chociaż kilka godzin i powrócić do szpitala. Rozmawiałem z lekarzem, pozwoli mi wejść do niej na pięć minut. Niby krótko, ale chociaż uda mi się przy jej być. Nie tylko będę patrzył na nią przez szybę, ale dotknąć jej małą dłoń. Rozmawiałem z nią jeśli mój monolog można nazwać rozmową. Chciałem w ciągu pięciu minut powiedzieć jej jak najwięcej. Gdy już poganiała mnie pielęgniarka do opuszczenia sali poczułem jakby Olka mocniej chwyciła moją dłoń. Od razu pobiegłem do pielęgniarki. Kazała mi opuścić salę. Byłem tak szczęśliwy.

Po chwili obok łóżka Oli było mnóstwo lekarzy. Nie do końca wiedziałem czy tak jak się zachowują to dobry znak czy zły. Od razu kiedy wyszedł lekarz z sali dobiegłem do niego dowiadując się o stan zdrowia ukochanej. Stan Olki zaczyna się poprawiać. W tej chwili byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Zadzwoniłem do jej rodziców, obiecali mi, że będą jak najszybciej się da. Byłem przyklejony z bananem na twarzy do szyby dopóki ktoś z tyłu mnie nie zawołał. Nie wiedziałem kto to jest, po raz pierwszy widziałem go na oczy. Przedstawił się jako Krzysiek, powiedział, że jest przyjacielem Olki. Ciekawe ona nigdy mi o nim nie wspominała. Pomyślałem sobie, że on jest „przyjacielem” od innych spraw. Może ona mnie z nim zdradza. Skąd ja mogę wiedzieć co ona robi jak mnie nie ma w Warszawie. Poszedłem do automatu z kawą. Mocna espresso dobrze mi zrobi. W drodze powrotnej na OIOM spotkałem chłopaków ze Skry. Karol im wszystko opowiedział o wypadku, a oni nawet przez chwilę się nie wahali tylko poprosili Migela o zgodę żeby pojechali ją odwiedzić. Bardzo im dziękuje za to. Wiem, że na nich mogę polegać. Mimo, że czasami mam ich dość. Dni mijały, a stan Oli pomału się poprawia, jest nawet możliwość wybudzenia ze śpiączki na początku następnego tygodnia. Rozmawiałem z Falascą przez telefon. Praktycznie nie musiałem nic mówić, sam kazał mi być z Olą w szpitalu. Tylko muszę trenować z chłopakami z Politechniki, a na siłowni mam swój indywidualny tok treningowy. Dziękuje mu za to bo naprawdę inny trener by miał wszystko gdzieś, a on jest inny. Ola Karolowa wyszła po dwóch dniach ze szpitala. Wstrząśnienie mózgu nie okazało się takie poważne jak wcześniej myślano. Często odwiedza nas w szpitalu. Na początku było jej ciężko bo to ona prowadziła ten samochód i myślała, że to przez nią wszystko się stało. Ja jak i rodzice Oli nie miałem nigdy do niej żadnych pretensji. Od kilku dni po szpitalu znowu widzę niejakiego Krzysztofa. Nie wiem po co on tu przebywa, ale coraz częściej widzę go w okolicach sali gdzie leży Olka. Nie podoba mi się ten chłopak. Dobrze to mu z oczu nie patrzy. Jakiś dziwny, gdy mnie zobaczy to ucieka, jakby się czegoś bał. A może go coś jednak z Olą łączy? A może o coś innego chodzi? 

***

Siódemeczka nadchodzi! Teraz może się zdarzyć, że rozdziały będą publikowane tylko raz w tygodniu. Dostałam pracę i ciężko mi będzie pogodzić bloggera z nią. Już niedługo koniec opowiadania. Tak jak wcześniej mówiłam nie chcę z tego zrobić telenoweli brazylijskiej więc na dwa, trzy rozdziały możecie się spodziewać epilogu. 

Także do zobaczenia niedługo :>

Pozdrawiam :*

Rozdział VI

Gramy o złoto. Prowadzimy w setach 2:0. Piłka meczowa dla nas. Nie potrafię już wysiedzieć na tych krzesełkach. Serwuje Karol, błagam żeby nie zepsuł. Może posłać najprostszą, ale nie w siatkę albo w aut. Przyjmują, rozgrywają, atakują. Nasz wyblok. Bronimy atak Rosjanina. Paweł wystawia do Andrzeja. Boże nie zepsuj tego, nie daj się zablokować. Boisko. Sama linia. Szał radości. Najchętniej bym poleciała na boisko i nie wypuściła z objęć Andrzeja. Jesteśmy Mistrzami Świata. Nie mogę w to uwierzyć. Przecież to jest tylko sen. Łzy w oczach przesłaniają wszystko. Już prawie nic nie widzę. Emocje dały o sobie znać. Brazylia, Rosja czy Serbia niebyła nam straszna. Wszystkich pokonaliśmy. Miło się na sercu robi jak ukochany ma na sobie medal i to nie byle jaki bo złoty. Sezon klubowy w Skrze ze złotem, reprezentacyjny też. Ta noc się szybko nie skończy. Na pewno. Nie wiem jak Katowice to wytrzymają. Tysiące ludzi na hali, tysiące przed halą oglądało mecz na telebimie. Wszyscy będą się razem bawić, bo siatkówka to nie piłka nożna, że jeden na drugiego po przegranym meczu z rękoma się rzuca. Jestem dumna z chłopaków. Pokazali, ze nie są chłopcami do bicia.

Ja chyba śnię. Nie dochodzi to do mnie. Z Karolem tulimy się  na środku parkietu od kilku minut i ludzie pomyślą, że jesteśmy gejami, a nasze Ole to przykrywka żeby nikt się nie dowiedział. Jesteśmy Mistrzami Świata. Jak to ładnie brzmi. Dostaliśmy już setki wiadomości z gratulacjami. Dzwonili najbliżsi, znajomi. Jak my to zrobiliśmy. Zabawa trwa w najlepsze, nawet Stefan i reszta sztabu się do nas dołączyła. To jest jeden z najlepszych chwil z mojego siatkarskiego życia. Nie uwierzę dopóki nie zobaczę medalu na szyi. Nie uwierzę dopóki nie usłyszę Mazurka Dąbrowskiego śpiewanego bez podkładu przez naszych kibiców. Zaraz mi się przypomniała akcja z Brazylii tylko, że u nas płyta się nie zacięła tylko kibice sami tak śpiewają. Już słychać z naszej szatni boomboxa Igły. Będzie, będzie zabawa. Szykujemy się na dekorację. Każdy jest szczęśliwy, dla każdego jest to uwiecznienie całego sezonu w Reprezentacji. Dla niektórych było to ostatnie spotkanie. Jest dużo łez i śmiechu. Jednak każdy ma uśmiech na twarzy. Emocje są nie do opisania. Każdy cieszy się na swój sposób. Nikt nie wierzył w Stefana jak przez sezonem nie wierzyli w Migeula. Pokazali, że mimo tego, że nie byli nigdy trenerami, są młodzi dali radę. Nawet nie miałem chwili czasu porozmawiać z Olą. Uścisnąć ją. Pocałować. Powiedzieć, że to dla niej jest ten medal, jak ją kocham. Jak nie wywiady to autografy, zdjęcia. Wiem, że jest z nas dumna. Widziałem, że z dziewczynami płakała.

Po całej tej fecie wróciliśmy do hotelu. Padam na twarz. Nawet nie miałem siły żeby zdjąć dres i położyć się jak normalny człowiek spać. W butach, bez siły na nic. To był wykończający turniej. Każdy kawałek mojego ciała mnie boli. Jednak opłacało się. Jakby nie nasza determinacja nie stalibyśmy na najwyższym pudle tylko odpadli w pierwszej fazie. Mam nadzieję, że dostanę chociaż trzy dni wolnego. Muszę zregenerować siły przed sezonem. Karol jeszcze coś mamrze pod nosem, jednak nie są to logiczne zdania i nawet nie chce mi się jego słuchać. Nawet nie chce mi się wstać i walnąć go poduszką. Jedynie o czym myślę to tylko o śnie.

Po kilku godzinach snu wyruszam do Warszawy. Najchętniej jeszcze bym pospał, ale chcę jak najwięcej czasu przez sezonem klubowym spędzić z ukochaną, rodzicami i rodziną. Ola zabrała się po fecie nad ranem z dziewczynami. Miały dać znać, że dojechały. Jak zwykle zapomniałem przez te emocje naładować telefon i dzięki radiu w samochodzie wiem, która jest godzina. Jedynym, który dotrzymuje mi towarzystwa jest Karol, który ledwie co funkcjonuje. Wszyscy się zastanawiają dlaczego spędzam z Karolem tak dużo czasu. Znamy się od kilkunastu lat, jest do mnie jak młodszy brat, niema poukładane w głowie jak ja. Po prostu ideał. Czego chcieć więcej. Chociaż czasami sam się dziwię jak mogę z nim wytrzymać. Przeważnie i tak któregoś z nas nie ma w pokoju bo robi psikusy innym. Jednak przez ten sezon klubowy i reprezentacyjny nie wyobrażam sobie mecz wyjazdowy nie będąc z nim w pokoju.

Jadę z Katowic samochodem z Andrzejem. Cały czas nie dociera do mnie, że zostałem Mistrzem Świata. Dzwoni do mnie jakiś numer, odbieram. Zastanawiam się kto to może być. Pewnie znowu chcą mi wcisnąć zaproszenie na wystawę garnków, zdrowej żywności czy jakiś kołder, merynosów czy w ogóle mnie nieinteresujących dziedzin. Nawet nie chce mi się ich słuchać, ale z grzeczności nie wypada się rozłączać w połowie zdania. Robię się cały blady. Pan policjant powiedział, że dziewczyny są w szpitalu. Jakiś pijany kierowca by w nich wjechał, a one ratując się przed czołówką wjechały do rowu i bokiem zahaczyły o drzewo. Jak ja teraz mam powiedzieć o tym Wronie, przecież jak mu powiem to jeszcze my wylądujemy na pierwszym lepszym drzewie. Każę mu stanąć na poboczu. Po chwili mu o wszystkim opowiadam. Nigdy nie widziałem go tak wkurzonego. Zawsze taki spokojny, często sam mnie uspokajał. Wiem jak bardzo kocha Olkę, ale teraz nie pomoże tym, że będzie jechał na złamanie karku bo jeszcze i my wylądujemy w szpitalu, a tego dziewczyny by nie chciały.

To co Karol mi powiedział nie może być prawdą. Jak to jest możliwe. Dlaczego to zawsze nas musi dotykać. Nie mam siły prowadzić, ręce mi się trzęsą, daje kluczyki Kłosowi, a sam siedzę na fotelu dla pasażera jak na szpilkach. Z minuty na minutę coraz bardziej zadręczam się myślami. Nie chcę wyżywać się na Karolu dlatego milczę. Tak będzie dla nas najlepiej. Łzy ciekną mi po policzkach. Nie są to te co wczoraj. Wiem, że jakbym nie dał mu kluczyków od samochodu nie wiem co by się stało. Pewnie wylądowalibyśmy na pierwszym lepszym drzewie albo na zakręcie bym wpadli w rów. Stajemy na stacji, jakimś cudem ubłagałem Panią na kasie i podłączyłem swój telefon  do gniazdka. Dzwonię do rodziców Oli, są w szoku. Słyszę jak Pani Grażyna płacze, jej mąż Pan Roman próbuję ją uspokoić, jednak bez rezultatów. W szpitalu będą wcześniej od nas bo nam zostało trochę więcej niż połowa drogi, więc może czegoś się dowiedzą to do mnie odzwonią. Tylko proszą nas żebyśmy nie robili żadnych głupot i nie jechali na złamanie karku. Na wszelki wypadek podałem numer Karola bo nie wiadomo ile jeszcze wytrzyma moja bateria. Boję się najgorszego. Boję się, że ją stracę. To nie może być prawda. To jest sen, z którego nie mogę się obudzić. To się nie dzieję naprawdę.

Dojeżdżamy do szpitala, szary budynek. Nic specjalnego. Podeszliśmy do informacji dowiedzieć się, na którym piętrze jest oddział chirurgiczny. Szybko nam wyjaśniła na którym piętrze jest oddział, gdzie są schody i windy. Wbiegamy na ostatnie piętro, na oddział gdzie leżą nasze ukochane. Nawet nie chcieliśmy czekać na windę, tak bardzo chcieliśmy być blisko ich. Rozmawialiśmy z lekarzem. Z moją Olą jest trochę lepiej. Nic poważniejszego obok stłuczeń, obtarć, złamanej ręki i wstrząśnieniu mózgu nic jej nie dolega. Z Olką Andrzeja jest gorzej. Leży na OIOMie jest poprzypinana do różnych kabelków i urządzeń. Walczy o życie. Jest stan jest bardzo ciężki, ale stabilny. Z tego co Ola mówiła to nie otworzyła się poduszka w samochodzie, a że uderzyły w drzewo od strony pasażera dlatego jest w takim stanie. Dlaczego akurat one musiały jechać tą drogą? Dlaczego akurat w nie musiał wjechać?

***

No to jest następny. Tak jak obiecałam, a ja staram się dotrzymywać słowa więc daje w wasze ręce nowy rozdział. Nie byłabym sobą jakbym trochę nie poprzestawiała. Czy wam się podoba taki obrót sprawy. Wątpię, bo już jedna wiem, że mnie za to zabije. Chyba będę musiała się chować przed nią, Starałam się żeby nie było tak sielankowo bo to może stać się nudne. 

Brazylia - Polska 0:3 ! Jezu jeszcze mam ciarki jak mi się przypomni, a w oczach mam szklankę i ledwie co widzę, a przy mojej wadzie wzroku nie jest to wskazane :D Dobrze, że mam takie cudo jak nagrywarka w dekoderze MPEG-4 bo cyfrówki ani kablówki jeszcze się nie dorobiłam :> Teraz przez kilka dni będę gwałciła przycisk replay. 
Wszystkiego najlepszego z okazji dnia dziecka! 

Pozdrawiam :>

Rozdział V

Czerwiec i lipiec minął bardzo szybko. Nawet nie wiem kiedy skończyła się Liga Światowa, a u nas w Polsce pod koniec sierpnia rozpoczną się Mistrzostwa Świata. Andrzej dostał tydzień wolnego więc wybieramy się nad morze. Sopot jest taki piękny. Molo. Chciałabym stąd nie wracać. Zostać tu na zawsze. Mieć wszystko po dziurki w nosie. Pogodę nawet ładną wybraliśmy. Słoneczko, nie pada więc czego chcieć więcej. Jesteśmy my. Nic się nie liczy dopóki nikt nie poprosi mojego narzeczonego o autograf, zdjęcie. Takie jest życie siatkarza. Na szczęście Andrzej nie jest z tych osób, które aż tak są rozpoznawalne. Nic nie mam przeciwko temu, ale by mogli uszanować trochę naszej prywatności. Ten tydzień jeszcze szybciej minął niż wcześniejsze dwa miesiące. Ja cały czas jestem w Bełchatowie jakoś nie spieszy mi się do Warszawy. Krzysiek tylko raz był jeszcze mnie odwiedzić, chciał porozmawiać jednak mama szybko go przepędziła. Rozmawiałam przez telefon z Filipem. Tłumaczył mi, że on chce tylko wyjaśnić dlaczego wyjechał bez pożegnania. W ogóle nie wiadomo czy on mówi prawdę, a może to tylko jego gra. Zastanawiałam się czy nie dać mu szansy i porozmawiać z nim, ale nie w cztery oczy. Chciałabym żeby przy tej rozmowie obecny był tez Andrzej. Zawsze lepiej bym się czuła mogąc mieć najważniejszą osobą przy sobie. Szybko przepędziłam te myśli. Myśli, że co dla niego zostawię Andrzeja. Pojawił się, co może wszystko rzucę i tak tęskniłam za tobą, a Andrzej był tylko na pocieszenie, nie kocham go zawsze kochałam ciebie. Czekałam tylko na twój przyjazd. Czekałam kiedy cię zobaczę. Wybacz, ale nie mam zamiaru się z tobą widzieć.

Wreszcie odpoczynek. Tydzień wolnego. Musimy się zregenerować żeby mieć siły na następne mecze sparingowe, w turniejach i w Mistrzostwach Świata. Wyjechaliśmy z Olą nad morze. Chcieliśmy odpocząć od wszystkiego. Wyciszyć się. Nie myśleć o tym co było, tylko o tym co jest teraz. Dużo rozmawialiśmy o ślubie. Postanowiliśmy, że po tych wszystkich turniejach pójdziemy do kościoła i zarezerwujemy jakiś dogodny termin. Tak aby wszystkim pasowało. Tak abym nie musiał rezygnować z gry w ten weekend w Skrze ani w Reprezentacji. Zaraz po urlopie w Spale rozpowiem nowinę Karolowi, a jak na plotkarę przystało za pół godziny już cały ośrodek wraz z obsługą będzie wiedział plus do tego cała Skra, Polibuda, chłopaki z Metra i wspólni nasi znajomi. Telefon będzie rozgrzany do czerwoności. Dobrze, że wszyscy mają z jednej sieci więc na drogi rachunek Karola nie nabijemy. Nie chcemy jakiegoś mega wesela. Skromna uroczystość. Tylko najbliższa rodzina i przyjaciele. Karol by mi nie wybaczył, że impreza odbyła się bez niego. Wszystko już mamy ustalone tylko musimy się spytać wybranych przez nas światków czy zgodzą się nimi być. Po dość krótkich namysłach wybraliśmy Olę i Karola. Z nimi znamy się najdłużej. Są dla nas jak rodzina. Jak brat i siostra. Chociaż takiego brata jak Karol nikt by nie chciał. Liga Światowa nie poszła po naszej myśli. Skończyliśmy na najgorszym dla sportowca czwartym miejscu, przegrywając mecz o trzecie miejsce z Rosjanami. Każdy od Stefana wymagał więcej, że mamy zdobyć medal w Lidze Światowej jak i na Mistrzostwach u nas w Polsce. Dla mnie to i tak dobry wynik. Trener trenuje z nami dopiero od dwóch miesięcy, byliśmy w turnieju finałowym. Statuetki dla najlepszy libero i atakującego od nas. Trochę dziwnie się patrzy z trybun, oni stoją na pudłach, a my z boku. Rosjanie niebyli dzisiaj do pokonania. Nam dzisiaj nie wychodziło nic, a im wszystko co dotknęli. Jakbyśmy bali się przeciwnika. Takie jest życie siatkarza, raz wygrywamy raz przegrywamy. Raz jesteśmy na szczycie, a innym razem nie.

Tydzień w Sopocie szybko minął. Aż za szybko. Tak ustaliliśmy z Wronką, że w 2015 roku pobieramy się. Na razie nikt nie wie o naszym pomyśle. W ostatni dzień urlopu Andrzeja zapraszamy do restauracji naszych rodziców aby obwieścić im tę nowinę. Strasznie się przed tym spotkaniem denerwuje, chociaż nie ma czego. Rodzice ukochanego już dawno traktują mnie jak własną córkę. Często nawet wspominają, że już by chcieli zostać dziadkami. O tym jeszcze nie rozmawialiśmy jednak najpierw chciałabym skończyć studia. Nie chcę brać dziekanki. To jest już ostatni rok więc jak dobrze pójdzie za prawie dwa lata zostaną dziadkami.

Rodzice już wiedzą o naszych planach na przyszłość. Nie przypuszczałem takiej reakcji z ich strony. Cieszyli się bardziej niż my i dopytywali się kiedy będzie Wronka junior na świecie. Już nawet wybierali imiona i ustalili mu całą karierę siatkarską do dwudziestego piątego roku życia. Postanowiliśmy z Olą, że dopóki nie skończy studiów nie będziemy starali się o dzidziusia. Czekałem tyle czasu więc i poczekam jeszcze trochę. Chociaż już dawno chciałem zostać ojcem. Trzymać tą kruszynkę w rękach. Nawet nieprzespane noce mnie nie odstraszają. Przebieranie, kąpanie.

Ostatnia możliwość zobaczenia ukochanego w Spale. Później Stefan zamknie ich w tym buszu i nie wypuści aż do zakończenia Mistrzostw Świata. Jedynym plusem jest to, że są u nas w Polsce i będziemy mogły ich widzieć na meczach. Tak będę na wszystkich meczach na trybunach. Tęsknie już za nim, a gdy się skończą Mistrzostwa to ja już będę się przygotowywała się do ostatniego roku magisterki. Jakoś musimy dać radę. Dziewczyny obraziły się na mnie, że o wszystkim dowiedziały się od Karola. Karol najlepsze źródło informacji. Nie wiesz o czymś zadzwoń do Karola albo go zapytaj. Pamiętam jak nie urywały się telefony bo plotkara spalska wszystko wyklepała. Andrzej obstawiał, że w ciągu pól godziny wszyscy w Spale i nasi znajomi będą wiedzieli, a ja pomyślałam, że po piętnastu minutach, a w między czasie wykonywał telefony do wszystkich znajomych. Wygrałam. Właśnie wtedy telefon dawał o sobie znać. Damski sołtys. Wszystko musi wiedzieć bo by nie przeżył. Za to go najbardziej lubię. Jednak mu dziękuje bo chociaż zaoszczędziłam na telefony do wszystkich najbliższych znajomych.

Początek Mistrzostw Świata już za dwa tygodnie. Jak ten czas szybko minął. Stefan zamknął nas w tym spalskim lesie, że niedługo będziemy bali się wyjść na zewnątrz. Jak zobaczymy jakiegoś kuriera, listonosza czy dostawcę to jesteśmy w szoku, że go ktoś tu wpuścił. Dobrze, że nikt nie ma klaustrofobii. Nikt nie narzeka na kontuzję. Trochę nas bolą mięśnie, ale to jest normalne. Normalne po ciężkich treningach. Dajemy na nich więcej niż 100 % swoich możliwości. Zostawiamy swoje całe serce na parkiecie. Każdy chce się pokazać z jak najlepszej strony. Jesteśmy w formie i dla nas najważniejsze jest to, że nie możemy jej stracić i dać klapy po całości. Mecz otwarcia na narodowym. Jak dla mnie głupi pomysł. Ceny biletów kosmiczne, a te najtańsze to raczej człowiek jest tylko dla zobaczenia widowiska nie piłki. Kto z ostatnich rzędów zobaczy piłkę bo boisko raczej powinno się zobaczyć. Mam nadzieję, że nie będzie wiatrów. Tak właśnie o te wiatry mi chodzi. Resztę meczów grupowych gramy we Wrocławiu. Jest to dla nas szczęśliwa hala. Zawsze tu wygrywamy. Tak musi być także teraz.

***

No to następny. Trochę szaleję, ale dla was powinno być na rękę. Narzekałam jak było słońce teraz, że pada. Zawsze trochę zimniej się robi ja nie lubię ciepła więc jest mi to na rękę. Trochę przyspieszyłam z akcją nie chcę żeby z tego wyszła telenowela brazylijska czy coś w tym rodzaju. Nie zdziwcie się, że skończę swoje trzecie dzieło po 10 rozdziale. Na razie jak widać jest sielanka, ale nie byłabym sobą jakby coś się nie wydarzyło. Trochę zostawiam was w nie pewności, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie. 

Następny rozdział możecie się spodziewać w sobotę, najpóźniej w niedzielę. 

Dziękuje za wszystkie wejścia! Jesteście cudowni :> 

Pozdrawiam! 

Rozdział IV

"Spróbuj powiedzieć to"

Hey - Moja i Twoja nadzieja

Zakopane w tej porze roku jest tak samo przepiękne jak zimą. Chociaż trochę brakuje mi tego śniegu na stokach i górach. Ciepło jak na góry. Można się nawet trochę poopalać w cieniu, bo w moim przypadku na słońcu nie za dobrze by było. Dziewczyny jak się później okazało już dawno zauważyły pierścionek na moim palcu, ale wszystkiego chciały się dowiedzieć od nas. Opowiedziałam im jak wyglądały nasze zaręczyny. Jak sobie przypomnę ich miny od razu mi się chce śmiać. Pamiętam jak Ola o mały włos się nie zakrztusiła grzańcem, Agnieszka się z niej śmiała przez co została zgromiona wzrokiem. Jedyna z naszego grona normalną zachowującą się osobą była Natalia. Uśmiechała się, ale nie robiła głupich min czy nie zachowywała się w dziwny sposób ja te dwie. Pytały kiedy będzie ślub, kiedy maluszki będą na świecie. Gdy im powiedziałam, że nie w najbliższej przyszłości trochę miny im posmutniały. Później była kłótnia, która zostanie świadkową bo za świadka wybrały sobie Karola. Myślałam, że jeszcze wybiorą imiona do dzieciaków. Tak spędziliśmy super babski weekend, mając wszystko gdzieś.

Przez cały wyjazd myślałam o nim. O tym , który dawno temu mnie skrzywdził, któremu przysięgałam sobie, że nigdy nie wybaczę. Dni mijały. Liga Światowa rozpoczęła się dla nas dobrze, nawet jak na taki skład jaki dysponowaliśmy na meczach wyjazdowych w Brazylii jestem dumna z chłopaków za to, że pozostawili swoje serce na parkiecie. Najbardziej byłam dumna z mojego Andrzeja, chociaż Karol też zagrał niezłe spotkanie. Kilka dobrych czap na przeciwniku, ataków. Dobry procent skuteczności, chociaż by mogli popracować nad zagrywką bo tą co teraz starają przeciwnika zaskoczyć nie dadzą rady.

Cały czas dręczę się w myślach dlaczego on do mnie przyszedł, dlaczego teraz jak mam poukładane swoje życie. Po co. Znowu chce zrujnować moje życie. Teraz ja mam mojego wielkoluda przy boku, jak jestem szczęśliwa. Wyjechałam do Bełchatowa, myślałam, że tam znajdę spokój, ciszę, której tak bardzo potrzebuję. Przed Andrzejem, rodzicami i najbliższymi znajomymi udaję, że wszystko jest w porządku. Andrzej myśli, że tęsknię za nim. Trochę w tym prawdy jest, jednak nie do końca. Wszystko jest takie poplątane. Chciałabym mu powiedzieć o Krzyśku jednak się boję. Boję się, że jeszcze coś mu zrobi, chociaż wiem, że Andrzej jest osobą spokojną i w żadnych bójkach nie będzie brał udziału. Jednak nie jestem do tego przekonana w 100 %. Co będzie jak go sprowokuje, jak powie prawdę o moim życiu. Tak mam tajemnice przed Andrzejem. Tak tylko jedną. Wiem, że nie powinnam przed nim ukrywać to co się stało kilka lat temu. Nigdy nie potrafiłam się przełamać i powiedzieć mu o swoim wcześniejszym życiu.

Miałam piętnaście lat. Ten dzień pamiętam jakby stało się to wczoraj. Było już ciemno. Szłam ulicami Warszawy. Na ławce siedziało trzech około osiemnastoletnich chłopaków. Palili papierosa i pili z butelki wiśniowe tanie wino. Pamiętam jak jeden z nich zapytał się czy mam szluga. Nie miałam. Szli za mną, a ja coraz bardziej się bałam, bałam się, że coś mi zrobią. Nawet bym się z nimi nie szarpała tylko dała wszystko co miałam. Nowy telefon, ponad trzydzieści złotych w portfelu, nawet srebrne kolczyki, które były pamiątką po mojej nieżyjącej już babci. Wszystko żeby nie zrobili mi krzywdy. Jednak nie zależało im na pieniądzach, telefonie czy też biżuterii. Słyszałam ich coraz szybsze kroki. Prawie biegłam, a do domu miałam jeszcze do przejścia dwie ulice. Nie zdążyłam im uciec. Zgwałcili mnie w krzakach trzysta metrów od mojego domu. Później były wizyty u psychologa, proces. Wyrok. Dostali po piętnaście lat więzienia, ale za dobre sprawowanie mogą już wyjść po dziesięciu latach. Tyle co ja miałam kiedy gwałcili mnie. Chciałabym o tym zapomnieć jednak nie potrafię. Jedynymi osobami, które wiedzą o całej prawdzie są rodzice oraz Krzysiek. On też by się o tym nie dowiedział tylko podczas któreś kolacji zaczął się do mnie zbliżać, coraz bardziej całować i ściągać ze mnie ubrania, nie wytrzymałam, wszystko mi się przypomniał i po chwili uciekłam z mieszkania Wtedy mu o wszystkim powiedziałam. Po tym jak wyrzuciłam z siebie wszystko, nie mieliśmy przed sobą tajemnic nasz związek układał się inaczej niż wcześniej. Nie pozwalał mi samej wychodzić z domu. Chodzić po Warszawie nocą. Był troskliwy.

Właśnie wróciliśmy z Brazylii, mecze były udane, jednak lot i zmiana czasu trochę nas wykończyła. Dobrze, że chociaż lecieliśmy klasą biznesową bo w ten normalnej zwanej ekonomiczną to nawet niema jak rozłożyć swobodnie nóg. Lot z małymi turbulencjami zakończył się dobrze. Mieliśmy trochę postoju w Niemczech, ale dobrze, że tylko dwie godziny, a nie więcej. Trochę dziwnie zachowuje się Ola. Zauważyłem nawet, że czasami nie słucha co do niej mówię. Jest zamyślona. Ostatnio nawet przypaliła obiad, a to nie jest w jej stylu. Martwię się o nią. Gdy pytam czy wszystko jest w porządku ona nerwowo się zachowuje i stwierdza, że coś sobie ubzdurałem. Wiem, że za mną tęskni, że ze względu na to, ze jestem siatkarzem nie spędzamy ze sobą tak dużo czasu. Pytałem się dziewczyn czy w czasie ich babskiego wyjazdu coś się niestało, jednak zaprzeczyły. Zachowywała się normalnie. Tylko wyzwały mnie dlaczego nic im nie powiedzieliśmy o zaręczynach. Oczywiście przez to Karol się dowiedział, a jak Karol wie to i cała reprezentacja Dziwię się, że zaraz po wyjeździe z gór spakowała kilka ubrań więcej i przyjechała do mojego klubowego mieszkania. Coś musiało się wydarzyć, może nie w górach, ale jak ja byłem w Szczyrku i trenowałem z Kadrą B. Dla mnie to nawet, że Ola jest w Bełchatowie bo ze Spały mam do niej bliżej, a ona tez w każdej chwili weżnie samochód i w trakcie naszej przerwy pomiędzy jednym, a drugim treningiem przygotowującym do Ligi Światowej może wpaść. Bo jeszcze Stefan pozwala nam na to żeby nasze dziewczyny, narzeczone czy żony z dzieciakami przyjeżdżały do nas, ale tylko gdy mamy czas dla siebie. Zawsze to godzina drogi, a nie ponad dwie.

Dni w Spale mijają tak samo. Pobudka, śniadanie, trening, obiad, trening, kolacja i w między czasie odpoczynek, sen. Codziennie rozmawiamy ze sobą na Skype jednak przeważnie Karol wleci do pokoju zrobi zamęt, trochę wiatru, bardziej huragan, poprzewraca wszystko w swojej szafce, poprzeszkadza robiąc głupie miny do ekranu komputera rozbawiając przy tym Olę, stwierdzi, że już zgłodniał, a że do kolacji pół godziny, przeszuka mi wszystkie szuflady, skrytki gdzie mogę mieć mały zapas słodkości bo w jego już nic niema (tu ryk radości), zje co znajdzie (przeważnie baton lub wafelek), ucieszony i ubrudzony od czekolady jak małe dziecko wyjdzie z pokoju, a ja już w tym czasie muszę skończyć rozmowę z Olą bo jeśli nie pójdę na stołówkę to z kolacji nici bo jeszcze któryś z siatkarzy sobie ją przywłaszczy (Karol). Nawet Ola się przyzwyczaiła i nawet zakładamy się za ile minut Kłos wleci do pokoju. Zawsze wygrywa. Jednak z moja matematyką zawsze było coś nie tak i nawet nie wiem jakim sposobem zdałem maturę. Czasami się dziwię jak Ola wytrzymuje z Karolem jak to jest wielkie wzrostem dziecko, ale po tym roku spędzonym w Skrze też się do tego przyzwyczaiłem. Zawsze jest to jakaś rozrywka od nudnego życia w Bełchatowie. Kto może zapomnieć koszulki meczowej albo wziąć nie tego koloru. Karol. Kto przegrywa bitwy. Karol. Kto próbuje na treningach przebić żarty Winiara. Karol. Kto rozśmiesza mnie do łez Karol. Bez niego życie by straciło sens.

Tak bardzo chciałabym mu powiedzieć o swojej przeszłości jednak nie potrafię. Wiem, że kiedyś będzie musiał się o tym dowiedzieć lecz teraz nie jestem do tego przygotowana. 

***

Ciepło na dworze, za mówili, że ma padać. No i teraz komu wierzyć. 

Jestem załamana. Myślałam, że tylko jedną przepisaną dwóję będę miała na świadectwie, a jednak chyba zanosi się na dwie. Połowa pytań z testu nie miałam odpowiedzi na nie w zeszycie, a miałam każdą lekcję. Więc nawet jeśli bym chciała się trochę pouczyć to z czego jak w notatkach nie było odpowiedzi. Do tego to pismo urzędowe. Uwielbiam :/ Prośba o wycince drzew będzie chodziła za mną do końca życia, a nawet dzień dłużej. 

Pierwsze mecze Ligii Światowej przed nami. Skład na mecze z Brazylią trochę dziwny, ale to dobrze bo chociaż Stefan może przetestować wszystkich chłopaków i wybrać najlepszą jaką może dwunastkę na Mistrzostwa Świata. A co wy o tym sądzicie?

Pozdrawiam :> 

Edit: Dziękuje! 

Rozdział III

"Słońce świeci nad nami

Ogrzewa nasze nagie ciała promieniami
Tato, lato

Zaufaj mi przygoda szybko skończy się"

Sami - Lato 2000

Sezon skończony. Na dwa dni pojechaliśmy na Mazury trochę musiałam się wygimnastykować żeby ogarnąć studia, zaliczenia ale dałam radę. Zakończenia już za nami. Najbardziej zapamiętam tego oburzonego sąsiada. Mało rozrywkowy człowiek. Około czterdziestki, ale poczucia humoru to niema. Ponoć zawsze były z nim jakieś problemy, a to mu się coś nie podobało. Raz przyszedł i zrobił awanturę za to, że Nico i Facu pomylili numery i wcisnęli nie ten co powinni, niechcąco zadzwonili dzwonkiem do niego. Trochę jest upierdliwy, ale daje się z nim jakoś wytrzymać. Stary kawaler, to wszystko mówi samo za siebie. Wykrzyczał nas, że zachowujemy się niestosownie. O tej ludzie już dawno powinni spać, a nie się szlajać nie wiadomo gdzie. Miał trochę racji, ale przecież to się zdarzyło po raz pierwszy. Zresztą powinien nam wybaczyć nasze zachowanie przecież niecodziennie zostaje się Mistrzem Polski. Jeszcze wyżalił się w internecie jacy my jesteśmy źli sąsiedzi. Bywa. Przyjęliśmy to z uśmiechem, dobrze, że nie podał adresu bo jeszcze by nas fani nawiedzali prosząc o autograf jak kiedyś Karola. Koniec laby się skończył teraz trzeba walczyć w Reprezentacji o miejsce w pierwszej szóstce. Wiem, że go stać na to. Jestem tak z niego dumna. Wreszcie wakacje. Upragnione wakacje. Zakończona sesja na same piątki i szóstki więc czego chcieć więcej. Chłopaki zakwalifikowali się do Mistrzostw Europy, niestety Andrzej nie brał udział w tym turnieju i razem z kadrą B przygotowywał się do Ligi Światowej w Szczyrku. Skocznie, góry i te sprawy. W ogóle się dziwię, że Szczyrk jeszcze istnieje bo niezła mieszanka wybuchowa przez tydzień tam była. Igła, Konar, Ziomek i mój Andrzej. Dobrze, że Karola tam nie było bo naprawdę ciężko to widzę żeby Szczyrk jeszcze był na mapie Polski. Wczoraj właśnie wylecieli do Brazylii na pierwszy mecz w Lidze Światowej. Ponoć jest tam ciepło jak u nas, ale ta zmiana czasowa daje się chłopakom we znaki. Gdy u nas jest dzień u nich jest noc, gdy u nas jest noc u nich dzień. Ciężko się jest im zaaklimatyzować. Jedynym plusem jest to, że jest taka sama pogoda jak w Europie. Są w formie, tylko kontuzja Michała Kubiaka dała się im we znaki. Widać jego brak. Takiej osoby jak on nie da się kimś zamienić. Niech szybko wraca do zdrowia. Ze względu na to, że ukochanego i tak nie ma w Polsce razem z dziewczynami wybieramy się na babski wyjazd. Żadnych facetów, dzieci. Tylko my, góry i słońce. Mam nadzieję, że chociaż będzie tam dostęp do kablówki. Jak na fankę siatkówki i narzeczoną niejakiego Andrzeja Wrony reprezentanta naszego kraju przystało muszę obejrzeć ten mecz. Nawet jakbym musiała na dachu stać z telewizorem. Na razie nikt nie zobaczył nowej błyskotki na moim palcu więc trzeba sprawy wziąć w swoje ręce i samemu się pochwalić. Nigdy nie lubiłam tego robić jednak już od ponad miesiąca zmienił się mój status, a nikt nawet na uczelni tego nie zauważył.

Właśnie dolecieliśmy do Brazylii. Nigdy jeszcze nie byłem w tym kraju. Myślałem, że chociaż będzie chłodniej jednak okazało się potwornie gorąco jak u nas w Polsce. Jednym słowem sauna. Ciekawe co robi Ola. Pewnie lata już po galerii albo uczy się tych swoich słówek. Prymuska, ale i tak ją kocham. Wiem, że dzieciaki będą miały mądrą i ładną mamę, mam nadzieję tylko, że charakteru po niej nie odziedziczą. Już za nią tęsknię mimo, że nie widzieliśmy się ponad dwadzieścia godzin. Po raz pierwszy się tak zakochałem. Z tego co mi mówił Karol i Paweł to dziewczyny umówiły się na babski wyjazd w góry. Zakopane czy coś w tym stylu. Chłopaki nie pamiętali miejscowości i tak jestem w szoku, że wiedzą chociaż w jakie regiony jadą. Dobrze, chociaż odpocznie. Zostawiłem jej auto w Warszawie żeby nie musiała prosić się rodziców. Nielubi jeździć moim Audi, ale lepiej to niż być na łasce rodziców. Pożyczą czy nie pożyczą. Zresztą nie wiadomo czy w ogóle będzie musiała z niej skorzystać.

Właśnie szykuje się do wyjazdu. Przeglądam szafę i stwierdzam, że jak będę chciała wziąć wszystkie potrzebne mi rzeczy to nie ma opcji żebym się zmieściła nawet w największej torbie jaką posiadam. Drogą redukcji co się przyda, a o nie, nie wiem jakim sposobem zapięłam bez problemu walizkę. Nigdy nie byłam mistrzynią w pakowaniu. Może nie muszę mieć całej kosmetyczki, pięć palet z cieniami czy tego typu rzeczy, wystarczy i tylko balsam do opalania i po opalaniu jednak ubrania zawsze stanowiły dla mnie problem. Trzeba wziąć cieplejszą bluzę, płaszcz przeciwdeszczowy czy nawet spodnie z kożuszkiem w środku. O parasolu nie wspomnę. Torba w korytarzu żebym czasem niezapomniała jej zabrać Dziewczyny będą po mnie za dwie godziny, jestem już przyszykowana tylko czekam aż na podjeździe koło domu stanie czarne matowe renault.. Tak Karol się zlitował nad swoją Olą i też zostawił jej auto. Widać z daleka jak bardzo się kochają. Tylko czekam na zaproszenie z datą ich ślubu. Czekając na dziewczyny zrobiłam sobie herbatę w moim dużym kubku i nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewałam, a samochodu przy moim domu nie dostrzegłam. Pomyślałam sobie, że to pewnie jakiś domokrążca wciskający „najlepsze” oferty zakupu. Żałuję do dzisiaj, że otworzyłam te cholerne drzwi.

Wróciłem, rodzice się rozwiedli. Z matką jeżeli tak można ją nazwać wróciłem do Polski. To przez nią wszystko się rozpadło. Pewnego dnia trafiłem do szpitala potrzebna była krew. Jednak ojca jak i matki krew nie zgadzała się z moją. Byłem podobny do mamy więc jedyne co moim ojcem nie jest mąż mojej mamy. Po testach genetycznych wszystko się wyjaśniło. Jak się okazało mój ojciec, który mnie wychowywał nie jest moim biologicznym ojcem. Na 100%. Nie chce mnie znać jak i moją matkę. Wcale się mu nie dziwię bo sam nie wiem co bym zrobił jakbym się dowiedział, że syn, którego wychowywałem ponad dwadzieścia lat nie jest moim synem, bo jego matka była dziwką i się puszczała na prawo i lewo nawet za jednego drinka czy za jeden kieliszek wódki postawionej przy barze. Kiedyś krążyłem po mieście i spotkałem byłego kumpla ze szkoły. Z Filipem przy piwie powspominaliśmy dawne czasy. Co się u niego zmieniło. Wypytywałem go o Olę. Powiedział, że ona mieszka z rodzicami w Warszawie, studiuje na Filologii Angielskiej i to nawet z bardzo dobrymi wynikami. Jest najlepsza na swoim roku i uczelni. Zawsze była zdolna. Zawsze mi pomagała. Miałem taki skarb przy sobie i nie potrafiłem go zatrzymać. Chciałem ją przeprosić za to co zrobiłem kilka lat temu. Zostawiłem ją bez słowa. Tak wiem, że związek na odległość niema szans jednak mogliśmy się rozstać jak kulturalni ludzie. Żałuję do dzisiaj mojej decyzji. Wiem, że już ją straciłem na zawsze, ona ma chłopaka gra w siatkówkę w najlepszym klubie w Polsce. Jednak to nie zmienia faktu, że chciałbym abyśmy zostali kumplami bo na nic innego nie liczę. Zbyt wiele przeze mnie wycierpiała.

Gdy otworzyłam drzwi stałam jak wryta. Jak to możliwe, przecież on wyjechał bez słowa, a teraz ma czelność przychodzić bez zapowiedzi. Co on sobie myśli, że rzucę się mu w ramiona i będę się cieszyła, że wrócił. Jego niedoczekanie. Znowu będę przez niego cierpieć jak cierpiałam pięć lat temu. Myślałam, ze nikomu już nie zaufam. Chciał przeprosić. Za co. Za to, że mnie zostawił. Za to, że przez niego chciałam popełnić największy błąd w moim życiu. Chciałam się zabić. Nie miałam ochoty ani zamiaru go słuchać. Zatrzasnęłam drzwi bo bałam się, że będzie chciał wejść. Po raz pierwszy od czterech lat boję się. Boję się, że znowu mnie skrzywdzą. Znowu mnie zostawią na pastę losu. Tak jak kiedyś było. Sunęłam się po drzwiach. Płakałam. Po policzkach leciały łzy. Nie potrafiły przestać. To znowu wszystko przez niego. 

***

Jestem w szoku jeszcze nigdy nie miałam tyle wyświetleń jednego dnia. <oczy jak pięciozłotówki> Dziękuję! Jesteście cudowni ;)

Publikację ustawiłam wczoraj więc właśnie w tym momencie rozpoczynam ostatnią sesję na kierunku Technik Rachunkowości. Trzymajcie kciuki bo nic się nie uczyłam :> Nauka to bzdura :D 

Nie wiem, kto wymyślił, że zamiast siedzieć na słoneczku to siedzę w szkole. Nie rozumiem tych ludzi :/

Żegnam was i pozdrawiam :) 
P.S. Zaczynam się uczyć, ale jednak chyba zrezygnuję po pięciu minutach :> 

Edit: Nowy rozdział pojawi się dzisiaj, a najpóźniej jutro. 

Pozdrawiam :> 

Rozdział II

"We are the champions - my friend 

And we'll keep on fighting till the end"

Queen - We are the champion

Minęło trochę czasu. Jestem na mam nadzieję, że ostatnim meczu finałowym w Bełchatowie. Tak Skra gra w finale. Tak mój wielkolud gra w finale. Po piątym miejscu w poprzednim sezonie zmieniono praktycznie wszystko. Trenera już dawno nie ma, zresztą ponoć okazało się, że nikt z obcokrajowców nie potrafił się z nim dogadać, statystyk został drugim trenerem, a na jego miejsce przyszedł bardzo znany oraz ceniony w świecie siatkarskim no i przyszli nowi zawodnicy. Już od rana nie mogę znaleźć sobie miejsca. Krążę po mieszkaniu czym coraz bardziej denerwuje mojego ukochanego. Sprzątam, prasuje, piorę, wszystko żeby czas szybciej minął. Po raz któryś z kolei sprawdzam jego torbę treningową czy czasem niczego nie zapomniał. Wiem, że patrzy na mnie ze zdziwieniem, ale nic na to nie poradzę. Już taka jestem. Wolę dmuchać na zimne. Pamiętam jak jeszcze grał w Polibudzie, chyba trzy lata temu, zapomniał spodenek na mecz, w ostatniej chwili zdążyłam mu je przywieź na halę. Minuty mi się dłużą i najchętniej chciałabym być już na hali dopingować z całych sił naszych Skrzatów.

Widzę jak Ola coraz bardziej się denerwuje. To ja na powinienem być na jej miejscu, jednak podchodzę do tego na luzie bo stres nie pomaga. Widzę jak po raz kolejny sprawdza w torbie czy nie zapomniałem ochraniaczy, spodenek czy koszulki. Od naszego ostatniego spotkania po raz pierwszy zobaczyłem na jej twarzy uśmiech. Widzę, że coś ją gryzie, ale ona mnie zbywa mówiąc, że problemy ze studiami. Ona i problemy na studiach. Zawsze zdająca w pierwszym terminie na same piątki. Mnie na to nie nabierze. Za bardzo ją znam. Wiem, że wieczorem czeka nas długa rozmowa.

Wchodzę na halę i widzę znajome mi twarze. Tak to koledzy mojego dwumetrowca oraz ich małżonki, dziewczyny oraz dzieciaki. Od razu cieplej mi się zrobiło na sercu. Tak ile dałabym, żeby mieć już takie szkraby. Nigdy z nim nie rozmawiałam na ten temat, ale moja intuicja mi mówi, że też by chciał takiego szkraba i pokocha go całym sercem. Chłopacy idą do szatni, a my idziemy usiąść na żółtych średnio wygodnych krzesełkach, kibicować naszym.

Mecz nie układa się tak jakby każdy kibic chciał. Szybkie trzy do zera i idziemy świętować ósme mistrzostwo. Resowiaki jednak stawiają warunki, które przyprowadzają mnie o zawał. My kibice jesteśmy ich siódmym zawodnikiem więc nie ma innej możliwości żebyśmy nie wygrali tego spotkania. Ostatnia akcja. Po kilkudziesięciu sekundach z wielką ulgą mogę powiedzieć, że zostaliśmy Mistrzami Polski. MVP spotkania Mariusz. Trzecie na trzy możliwe w finałach Plus Ligi. Zagrał bardzo dobre spotkanie, a w drugim secie dzięki jego zagrywce pokonaliśmy rywala. Jazda, jazda ósma gwiazda. Z trybun było tylko słychać tego typu okrzyki. Podziękowanie dla Stefana za grę w Skrze, a zarazem powodzenia w reprezentacji. Dla niego kończy się kariera siatkarska, a zaczyna kariera trenerska - nowy rozdział w życiu. Na pewno sprawdzi się jako trener, nie mam żadnych wątpliwości. Szampan lał się litrami. Nikt nie powstrzymywał się od emocji. Były łzy szczęścia, radości. Tańce, ale to lepiej pomińmy. Każdy był oblany, nie było wyjątków. Nawet trener i prezes kleił się od słodkiego wyskokowego napoju. Przecież gdyby nie oni nie było by tego sukcesu. Przeczuwam, że ta noc szybko się nie skończy.

Zostałem mistrzem. Jeszcze do mnie to nie dociera. Mimo, że od kilku minut trwa feta. My jak i kibice bawimy się w najlepsze. Jednak jakby nie Ola nie było by tego medalu na mojej szyi. Gdyby nie pozwoliłaby mi grać w Bełchatowie, nie stał bym w tym miejscu. Na pudle z napisem Mistrz Polski sezonu 2013/2014. Po dekoracji nie poszedłem z chłopakami do szatni. Czekałem na nią, a w kieszeni dresów miałem małe czerwone pudełko. Tak możecie się domyślać co w nim było. Gdy tylko ją zobaczyłem taką uśmiechniętą wiedziałem, że to jest właściwa chwila, właściwy moment.

Podchodzę do mojego wielkoluda. Zachowuje się inaczej niż wcześniej. Nawet pięć minut temu jeszcze wariował z kolegami z drużyny, a teraz kamienna twarz, zero uczuć. Nic nie mogę z nich wyczytać. Boję się tego co może mi za chwilę powiedzieć. Boję się, że mnie zostawi. Najchętniej bym uciekła jak najdalej się da tylko, że nie mam drogi ucieczki. Sprytnie sobie to wymyślił.

Zaciągnąłem ją do schowku gospodarczego wiedziałem, że nikt nam nie zepsuje tej chwili. W jej oczach widziałem przerażenie. Ukląkłem na jedno kolano. Z spodni wyciągnąłem pudełko. Poprosiłem ją o rękę. Zgodziła się. Byłem najszczęśliwszym facetem na świecie. Płakaliśmy ze szczęścia. Jednak musieliśmy się na chwilę rozstać bo zaczęło się dalsze świętowanie.

Przyprowadził mnie do jakiegoś schowka. Było strasznie ciemno dopóki nie zapalił światła. Wszędzie były wiadra, mopy i inne potrzebne do sprzątania rzeczy. W tej chwili zobaczyłam, że klęka na jedno kolano, a dalej już się domyśliłam co za chwilę się stanie. Zgodziłam się zostać jego żoną jednak postawiłam mu jeden warunek. Nie spieszmy się ze ślubem. Chciałam żeby wszystko było przygotowane na spokojnie. Chciałam żeby to był tylko i wyłącznie nas dzień. Chciałam żeby było tak jak sobie wcześniej zaplanowałam. Byłam w tej chwili najszczęśliwszą kobietą na świecie. Poszliśmy dalej świętować, ale nikomu nie powiedzieliśmy o zaręczynach.

Od kilku minut szukam tego ciołka. Wszyscy już przygotowani na podbój Bełchatowa, a go ani nie widać ani nie słychać. Olki też nigdzie nie widzę. Dziewczyn się pytałem czy czasem się gdzieś nie kręciła, ale one od wyjścia z hali jej nie widziały. Może jednak skończę z udawaniem detektywa bo to może się źle skończyć dla mojej psychiki. Starszym ludziom niewolno przeszkadzać bo może tragicznie dla nich skończyć.

Zabawy nie było końca. Nawet nie pamiętam, o której wróciliśmy do domu. Nikt na razie dla naszego dobra nie zauważył pierścionka na mojej dłoni, ale to przez to, że uważałam żeby niewymachwiać specjalnie dłonią. Byłam szczęśliwa. Byłam bardzo szczęśliwa, że mam takiego faceta u swojego boku. Tylko jak my damy radę jeszcze przez rok nie być tak blisko siebie. Teraz się tym nie przejmuję. Najważniejsze są teraźniejsze chwile. Najważniejsze jest to, że kocha mnie tak samo mocno jak ja jego.

Tydzień wolnego. Wreszcie tydzień wolnego. No prawie tydzień, a potem kadra wzywa. Tak dostałem powołanie jak rok wcześniej. Ten sezon mnie wykończył. W piątek i sobotę zakończenie sezonu, najpierw z kibicami, a potem ze sponsorami. Trzeba będzie jakoś się ubrać. Nie chce mi się tam iść, wolę spędzić z Olą te dwa dni bo przez jej studia nigdzie nie wyjechaliśmy tylko siedzimy jak te stare dziadki w domu, chociaż akurat to mi nie przeszkadza. Wiem, że chciałaby inaczej jednak sesja się sama nie napisze ani też sama się za nią nie nauczy. Widzę, że jest jej smutno z tego powodu jednak nic na to nie poradzimy. Wiem, że najbliższy weekend spędzimy razem więc nie jest tak źle. Stefan daje nam trochę luzu bo wie jaki był dla nas sezon. Sam jeszcze kilka dni temu grał na ligowych parkietach.

***

Trochę szleję i takim oto sposobem w wasze rączki trafia nowy rozdział. Wiem, że chcielibyście wiedzieć kim jest bohater opowiadania, jednak ja lubię być wredna i w tym rozdziale się nie dowiecie. Teraz zdycham lecz bardziej moje nogi zdychają po wczorajszej imprezie więc wybaczcie mi za krótki komentarz odautorski. Słoneczko za oknem więc czego chcieć więcej :) 

Pozdrawiam,

Jagoda :>
P.S. Mam do was prośbę, taką maleńką. Mam problem z zakładką "Tu jestem" czy wam też wyświetla się zapytać i świergot.